ἑνικός
ἐνικρίνωἑνικός, ή, όν,
singulier, t. de gr., d’où subst. le singulier,
Chrysipp. (DL.
7, 192) ; D.
Thr. 632, 10 ; 635, 29 ; DH. 6, 791 ; 802 Reiske ;
Dysc. Pron.
273, 301, etc.
||
Cp. -ώτερος, Procl. Plat. Parm. p. 581, 582, 918
Stallb. ; sup. -ώτατος, Plat. Parm.
p. 820, 822, 823.
Étym.
th. ἑν-
de εἷς.