ἑτεροζήλως

ἑτεροζυγέω-ῶ

ἑτερόζυγος
ἑτεροζυγέω-ῶ [] tirer le joug d’un autre côté que son compagnon ; fig. contracter une alliance mal assortie : τινι, NT. 2 Cor. 6, 14, avec qqn.
Étym. ἑτερόζυγος.