ἐώνημαι

ἑῷος

ἐώρα
ἑῷος, α, ον :
1 de l’aurore, du matin, Eschl. Pr. 25 ; Soph. El. 18, etc. ; Eur. El. 786 ; T. Locr. 96e, 97b ; p. opp. à ἕσπερος, Arstt. Nic. 5, 1, 15 ||
2 du levant, oriental, Xén. Hell. 4, 4, 9 ; DP. 893 ; τὰ ἑῷα, Luc. Char. 5, les contrées de l’orient ; ἡ ἑῴα (s. e. γῆ) Arstt. Probl. 26, 54, 4, l’orient ; κατὰ τὰς ἑῴας, Arstt. Mund. 4, 1, vers l’orient ||
E Fém. ἑῷος, Eur. Ph. 169. Épq. ἑώϊος, A. Rh. 2, 686, 700 ; DP. 111 ; Nonn. D. 13, 80 et 425 (ἕως 1).