ἱεράρχιος

ἱερατεία

ἱερατεῖον
ἱερατεία, ας (ἡ) [ᾱτ] fonction de prêtre, prêtrise, Arstt. Pol. 7, 8, 7 ; Spt. Ex. 29, 9 ; Num. 3, 10 ; NT. Luc. 1, 9 ; Hebr. 7, 5.
Étym. ἱερατεύω.