ἱεροσυλία

ἱερόσυλος

ἱερότροχος
ἱερό·συλος, ου (ὁ, ἡ) [ῡ] qui pille un temple, voleur sacrilège, Ar. Pl. 30 ; Plat. Rsp. 334b, etc.
Étym. ἱ. συλέω.