ἱερωστί

ἱερωσύνη

ἱερώσυνος
ἱερωσύνη, ης (ἡ) [ῠ] sacerdoce, Plat. Leg. 759a; Dém. 1313, 20 ; à Rome, ἡ μεγίστη ἱ. DS. 2, 616 Dind. dignité du Pontifex maximus ||
E Ion. ἱρ- Hdt. 4, 161 ; 6, 56.
Étym. v. le suiv.