ἵλημι
Ἰλία*ἵλημι [ῑ]
être propice, favorable, seul. aux formes
suiv. : prés. impér. 2 sg.
ἵληθι, Od.
3, 380 ; Hh.
20, 8 ; A. Rh.
2, 693, et
ἵλαθι [ᾰ] Sim.
fr. 49 ; Thcr.
Idyl. 15,
143 ; 2 pl. ἵλατε [ᾰ]
A. Rh. 4, 984 ;
Man. 6, 754.
Pf. sbj. 3 sg. ἱλήκῃσι, Od. 21, 365 ; opt. 2 sg.
ἱλήκοις, Anth.
5, 73, 9, 154, etc. ; 3 sg. ἱλήκοι, Hh. Ap. 165 ; 2 pl. ἱλήκοιτε,
Alciphr. 3, 68.
Étym.
ἵλαος.