ἱππόϐοτος

ἱπποϐουκόλος

ἱππόϐροτος
ἱππο·ϐουκόλος, ου (ὁ) qui mène paître les chevaux, Soph. fr. 891 ; Eur. Ph. 28.
Étym. ἵ. βουκόλος.