ἱπποτρόφος

ἱπποτυφία

Ἵππου κρήνη
ἱππο·τυφία, ας (ἡ) [ῡ] faste ou orgueil excessif, Plat. (DL. 3, 39); Luc. H. conscr. 45.
Étym. ἵ. τῦφος.