ὁδίτας

ὁδίτης

ὀδμαλέος
ὁδίτης, ου [ῑ] adj. m. qui voyage, Il. 16, 263 ; subst. Od. 7, 204 ; 17, 311 ; Soph. Ph. 147, voyageur ||
E Dor. ὁδίτας [ᾱ] Thcr. Idyl. 16, 93.
Étym. ὁδός.