ὁμοφλεγής

ὁμόφοιτος

ὁμοφραδής
ὁμό·φοιτος, ος, ον, qui va d’ordinaire avec, d’où qui accompagne, gén. Pd. N. 8, 33 ; Nonn. D. 5, 117, etc.
Étym. ὁμ. φοιτάω.