ὁμοτέλευτος

ὁμοτέρμων

ὁμοτεχνέω-ῶ
ὁμο·τέρμων, ων, ον, gén. ονος, limitrophe de, dat. Ath. 625f ; gén. Nonn. Jo. 7, 12 ; abs. Plat. Leg. 842e ; DH. 1, 9, etc.
Étym. ὁμ. τέρμα.