ὁμότοιχος
ὁμοτονέω-ῶὁμό·τοιχος, ος, ον,
propr. avec un mur commun ou mitoyen, d’où voisin, le
plus proche, contigu, Plat. Leg. 844c ; Is. 60, 17 ; τινι,
Call. Cer.
117 ; DS.
1, 49, de qqn ou de qqe ch. ; fig.
Eschl. Ag.
1004 ; τινος,
Antiph. (Stob.
Fl. 99, 27)
voisin de qqe ch.
Étym.
ὁμ. τοῖχος.