ὁπῆμος

ὁπηνίκα

ὁπῃοῦν
ὁ·πηνίκα [ῐ] adv. relat.
1 quand, lorsque, Soph. Ph. 464, etc. ; Xén. An. 3, 5, 18, etc. ; dans l’interrog. indir. Thc. 4, 125, etc. ||
2 puisque, Dém. 527, 23 ||
E Dor. ὁπανίκα [πᾱ] Thcr. Idyl. 23, 33.
Étym. corrélat. de πηνίκα.