ὁρατής

ὁρατικός

ὁρατικῶς
ὁρατικός, ή, όν []
1 qui concerne la vue ou la faculté de voir, Plut. M. 433d, 436d ||
2 apte à voir, Arstt. G.A. 5, 1, 38.
Étym. ὁράω.