ὁρκωμοτέω-ῶ

ὁρκώμοτος

ὁρκωτής
ὁρκ·ώμοτος, ος, ον, par qui l’on jure, que l’on atteste dans un serment, Lyc. 707.
Étym. ὅρκος, ὄμνυμι.