ὑετόμαντις

ὑετός

ὑετώδης
ὑετός, οῦ (ὁ) [ῡ] forte pluie, pluie continue (p. opp. à ὄμϐρος) Il. 12, 133 ; Hés. O. 543 ; Xén. Cyn. 5, 4 ; Arstt. Meteor. 1, 9, 6 ; au plur. Arstt. P.A. 2, 7, 12 ||
E ῠ au gén. épq. ὑετοῖο.
Étym. ὕω ; v. ὑετώτερος et ὑετώτατος.