ὑλακόεις

ὑλακόμωρος

ὑλακτέω-ῶ
ὑλακό·μωρος, ος, ον [ῡ à l’arsis, ᾰ] qui ne cesse d’aboyer, Od. 14, 29 ; 16, 4.
Étym. ὑλακή, -μωρός ; pour la formation, cf. ἐγχεσίμωρος, ἰόμωρος.