ὑλατόμος

ὑλάω-ῶ

ὑλειώτης
ὑλάω-ῶ (seul. prés. et impf. épq. sans contr.) []
1 intr. aboyer, Od. 16, 9 ; 20, 15 ||
2 tr. aboyer après, poursuivre de ses aboiements, acc. Od. 16, 5 ; Thcr. Idyl. 25, 70 ||
Moy. (impf. 3 pl.) aboyer, Od. 16, 162 ||
E Prés. ind. 3 sg. épq. ὑλάει, Od. 20, 15 ; 3 pl. épq. ὑλάουσιν, Od. 16, 9 ; moy. impf. 3 pl. épq. ὑλάοντο, Od. 16, 162.
Étym. onomatopée, cf. ὑλακτέω, lat. ululō.