ὑλομαχέω-ῶ

ὑλονόμος

ὑλοσκόπος
ὑλο·νόμος, ος, ον [ῡ] qui paît ou vit dans les bois, Arstt. H.A. 9, 40, 20 ; Anth. 6, 179 ; Orph. H. 51, 9.
Étym. ὕ. νέμω.