ὑλουργέω-ῶ

ὑλουργός

ὑλοφάγος
ὑλουργός, ός, όν [ῡ]
1 qui sert à travailler le bois, DH. 3, 73 ||
2 subst. ὁ ὑλ. charpentier, bûcheron, Eur. H.f. 241, etc.
Étym. ὕ. ἔργον.