ὑληγενής

ὑλήεις

ὑληκοίτης
ὑλήεις, ήεσσα, ῆεν []
1 couvert de bois, boisé, Il. 17, 248 ; Od. 1, 186, 246 ; Soph. Aj. 1218 ; Eur. Hel. 1303, etc. ||
2 qui vit dans les bois, Anth. 9, 524 ||
E Fém. ὑλήεις, Orph. Arg. 263 ; dat. fém. ὑλήεντι, Od. 1, 246 ; dor. ὑλάεις [] Soph. l. c. ; Anth. 6, 219 ; 10, 22 ; acc. plur. neutre contr. ὑλᾶντα, p. ὑλάεντα, Eur. l. c.
Étym. ὕλη.