ὑπαείδω

ὑπαέριος

ὑπάετος
ὑπ·αέριος, ος, ον [ῠᾱ]
1 qui se trouve ou vit dans l’air, El. N.A. 8, 26 ; Anth. 6, 15 ||
2 sombre, A. Rh. 4, 1577 ||
E Ion. ὑπηέριος, A. Rh. l. c.