ὑπαγώγιον

ὑπαγωγός

ὑπαγωνιάω-ῶ
ὑπαγωγός, ός, όν [ῠᾰ] laxatif, qui relâche, gén. Diosc. 2, 35 ; Arét. Cur. m. diut. 1, 2 ; subst. τὸ ὑπ. Gal. 19, 661, relâchement.
Étym. ὑπάγω.