ὑπεικάθω
ὑπεικτέον*ὑπ·εικάθω, poét.
ὑποεικάθω (seul. prés. opt.
1 sg. ὑπεικάθοιμι, Soph.
El. 361,
part. épq. ὑπεικαθέων, Opp.
H. 5, 500 ;
impf. 3 sg.
ὑπείκαθε, A. Rh.
2, 590, ou
ὑποείκαθε, Orph.
Arg. 709)
c. ὑπείκω
ou plus vraisembl. ao.
poét. de ὑπείκω ||
E Impf. 3 pl. ὑπείκαθον, A. Rh.
4, 339.