ὑπεραυχής

ὑπέραυχος

ὑπεραφρίζω
ὑπέρ·αυχος, ος, ον, extrêmement vain ou orgueilleux, Eschl. Sept. 483 ; Soph. Ant. 1351 ; Xén. Ages. 11, 11 ; τὰ ὑπέραυχα, DH. 8, 50, orgueil excessif.
Étym. ὑ. αὔχη.