ὑπεργηράσκω

ὑπέργηρως

ὑπέργομος
ὑπέρ·γηρως, ως, ων, extrêmement vieux ou ancien, Luc. D. mort. 6, 2 ; 27, 9 ; Dem. enc. 63 ; Jos. A.J. 5, 1, 28 ; Babr. 47, 1 ; τὸ ὑπ. Eschl. Ag. 79, l’extrême vieillesse.
Étym. ὑ. γῆρας.