ὑπερλαμπρύνομαι

1 intr. s’enorgueillir ou se vanter outre mesure : ἐπί τινι, Xén. Cyn. 3, 7 ; τινί, Jos. B.J. 2, 8, 7, de qqe ch. ||

2 tr. surpasser en éclat, en magnificence, acc. Porph. (ὑ. λαμπρύνω).