ὑπερηφανοπάροινος

ὑπερήφανος

ὑπερηφάνως
ὑπερή·φανος, ος, ον []
1 magnifique, splendide, au propr. Philippid. (Com. fr. 4, 476) ; fig. Plat. Phæd. 96a, Conv. 217e, etc. ; Plut. Fab. 26 ||
2 fier, orgueilleux, méprisant, dédaigneux, Hés. Th. 149 ; Pd. P. 2, 52 ; Eschl. Pr. 402 ; Isocr. 274b ; joint à ὑϐριστής, Arstt. Rhet. 2, 16, 1 ; τὸ ὑπερήφανον, Plut. Alc. c. Cor. 4 ; Ath. 584e, l’orgueil ||
Cp. -ώτερος, Dém. 175, 10 ; Arstt. Rhet. 2, 17, 6 ; sup. irrég. -έστατος, Schol.
Étym. Étymol. inconnue.