ὑπόστασις

ὑποστάτης

ὑποστατικός
ὑποστάτης, ου (ὁ) [ᾰ]
I ce qui supporte, d’où :
1 fourche, Plut. Cor. 24 ||
2 support d’un vase, Paus. 10, 26, 9 ||
II celui qui donne l’existence, créateur, Procl. Theol. Plat. 3, 7, p. 132.
Étym. ὑφίστημι.