Ὑψηχίδας

ὕψι

ὑψιαίετος
ὕψι [ῐ] adv. en haut, Il. 13, 140 ; Od. 16, 264 ; Hh. Ap. 202 ; Hés. O. 202 ; particul. en haute mer, Il. 14, 77 ; 16, 374.
Étym. anc. locat. en *-i, v. ὕψος ; cf. ὑψίων, ὑψίτερος, ὕψιστος.