ὑψιαίετος

ὑψίϐατος

ὑψιϐίας
ὑψί·ϐατος, ος, ον [ῐᾰ] qui monte, ou s’élève, d’où haut, élevé, Pd. N. 10, 88 ; Soph. Aj. 1404.
Étym. ὕψι, βαίνω.