ὑψίγονος

ὑψίγυιος

ὑψιδαίδαλτος
ὑψί·γυιος, ος, ον [ῐ] dont les membres se dressent, aux membres élancés, ép. d’une forêt, Pd. O. 5, 30.
Étym. ὕ. γυῖον.