ὑψικέλευθος

ὑψίκερας

ὑψικέραυνος
*ὑψί·κερας, seul. au pl. n. ὑψικέρατα [ῐ] aux arêtes (litt. aux cornes) élevées, Pd. fr. 285.
Étym. ὕ. κέρας ; cf. ὑψίκερως.