ὑψιπέτης
ὑψιπόδηςὑψι·πέτης, ου
[ῐ] adj. m. qui
vole ou s’élance au haut des airs,
Il. 12, 201,
219 ; Od. 20,
243 ; Soph. fr.
423 ; Ar. Av. 1337 ; Luc. Ic. 11 ||
Cp. ὑψιπετέστερος, Herm.
(Stob. Ecl.
1, 996) ||
E Dor. ὑψιπέτας [ᾱ] Soph. l. c. ; gén. pl. dor.
ὑψιπετᾶν, Pd.
P. 3,
188.
Étym.
ὕ. πέτομαι.