Ὑψηΐς

ὑψηλαυχενία

ὑψηλοϐατέω-ῶ
ὑψ·ηλαυχενία, ας (ἡ) attitude de l’animal qui redresse le cou, fierté, Xén. Eq. 10, 13.
Étym. ὑψηλός, αὐχήν.