ὑψηλότης

ὑψηλοφανής

ὑψηλοφρονέω-ῶ
ὑψηλο·φανής, ής, ές [ᾰ] au sup. -έστατος, qui a l’air sublime, Lgn 24, 1.
Étym. ὑ. φαίνω.