ἡϐητήριον

ἡϐητής

ἡϐητικός
ἡϐητής, οῦ, adj. m. qui est dans la force de la jeunesse, Eur. Her. 858 ; ὁ ἡϐ. Hh. Merc. 56 ; Eur. fr. 324, 5 ; Anth. 7, 627, adolescent ||
E Dor. ἁϐατάς [ᾱᾱᾱ] Call. L. Pall. 109.
Étym. ἡϐάω, cf. ἡϐητήρ.