ἡδυέπεια

ἡδυεπής

ἡδύθροος
ἡδυ·επής, ής, ές, au doux parler, au doux langage, Il. 1, 248 ; Pd. N. 7, 31 ; Anth. 9, 525, etc. ; en parl. d’une lyre, d’un chant, Pd. O. 10, 114, etc. ||
E Dor. ἁδυ- [ᾱ] Pd. l. c. voc. fém. ἁδυεπής, Soph. O.R. 151.
Étym. ἡ. ἔπος.