ἡγεμόνεια

ἡγεμόνευμα

ἡγεμονεύς
*ἡγεμόνευμα, seul. dor. ἁγεμόνευμα, ατος (τὸ) [ᾱγ] conduite, d’où guide, conducteur, Eur. Ph. 1494.