ὡραῖος

ὡραιότης

ὡράϊσμα
ὡραιότης, ητος ()
1 jeunesse, fraîcheur, beauté, X. Éph. 1, 1 ; Spt. Ezech. 16, 14 ; Ps. 50, 2 ; 95, 6 ; Hld. 2, 32, p. 160 ; au pl. Xén. Œc. 7, 43 ; maturité des fruits, Arstt. Plant. 1, 4, 14 ; Th. H.P. 9, 1, 6 ||
2 parure, ornement, Spt. Esaï. 44, 13.
Étym. ὡραῖος.