Ἰάχη

ἰάχημα

ἴαχος
ἰάχημα, ατος (τὸ) [ᾰχ] grand bruit, sifflement d’un serpent, Eur. H.f. 883 ; son d’un instrument, Anth. 6, 165.
Étym. ἰαχέω.