ἰατρικός
ἰατρικῶςἰατρικός, ή, όν
[ῑᾱ]
1 qui concerne les
médecins ou la médecine, Hpc. 1279, 29 ;
Plat. Rsp.
599c,
Pol. 298c, etc. ; subst. ἡ ἰατρική (s. e.
τέχνη) Hdt.
2, 84 ; 3,
129 ; Hpc. V.
med. 8 ; Plat. Rsp. 406a, l’art de guérir, la
médecine ||
2 propre ou habile à guérir, Plat.
Rsp. 455e ; Arstt. Nic. 10, 9, 21 ; fig.
ἰ. περὶ τὴν ψυχήν, Plat. Prot. 312e, propre à guérir
l’âme ||
Cp. -ώτερος, Plat. Hipp. mi. 375b; Arstt. Nic. 1, 6, 16.
Sup. -ώτατος,
Plat. Conv.
186d;
sup. ion. ἰητρικώτατος, Hpc.
l. c.
Étym.
ἰατρός.