ἰχνευτήρ

ἰχνευτής

ἰχνευτικός
ἰχνευτής, οῦ :
1 adj. m. qui cherche ou suit la piste, Anth. 5, 16 ; fig. Clém. 1, 741 Migne ||
2 subst. ὁ ἰχν. ichneumon (v. ἰχνεύμων) Hdt. 2, 67 ; Nic. Th. 195.
Étym. ἰχνεύω.