ἰχνηλατέω-ῶ

ἰχνηλάτης

ἴχνιον
ἰχν·ηλάτης, ου (ὁ) [ᾰ] qui suit à la piste, Plut. M. 762a.
Étym. ἴχνος, ἐλαύνω.