Ἰδογενής

ἰδοί

ἰδοίατο
ἰδοί, ῶν (αἱ) = lat. idus, les ides, à Rome, DH. 1, 97 ; 2, 1068 et 1246 ; 4, 2149 Reiske ; Jos. A.J. 13, 9, 2, etc. ; Plut. M. 269c, etc.
Étym. cf. εἰδοί.