ἰσομερῶς

ἰσομέτρητος

ἰσομετρία
ἰσο·μέτρητος, ος, ον [Ῡ] d’une mesure ou d’une grandeur égale, Plat. Phædr. 235d ; Arstt. fr. 377 ; Plut. Sol. 25, etc.
Étym. ἴ. μετρέω.