ἰσόνειρος

ἰσόνεκυς

ἰσονέμητος
ἰσό·νεκυς, υος (ὁ, ἡ) [Ῡ] semblable (propr. égal) à un mort, Eur. Or. 200.
Étym. ἴ. νέκυς.