Ἰσόνομος

ἰσόπαις

ἰσοπάλαιστος
ἰσό·παις, παιδος (ὁ, ἡ) [Ῡ] d’enfant (propr. égal à un enfant) Eschl. Ag. 74.
Étym. ἴ. παῖς.