ἰσοζύγως

ἰσόζυξ

ἰσοθάνατος
ἰσό·ζυξ, gén. υγος (ὁ, ἡ) [Ῡῠγ] accouplé également, d’où apparié, Nonn. Jo. 5, 27, etc. ; t. de gr. approprié à la personne, Dysc. Pron. 348.
Étym. ἴ. ζεύγνυμι.